فتنه ای هر لحظه برمی خیزد از مژگان تو

من که می گردم ز دور، آسوده نگذارد مرا

کی گرفتار غمت فارغ بود، در خاک هم

دست من باد از گریبان پاره کردن بی نصیب

بی تو شبها سیر دلهای پریشان می کند

چون نسوزد استخوان من، که خون افتاده است

رشک بر نظّاره میزان برم در کار عشق