تا به کی چون ماه در مشکین نقاب افروختن

بس که اشک گرم از دامان مژگان ریختم

هرکه از عشق منش پرسد، کند انکار، لیک

ما چو خم از باده لبریز و همان بر حال خویش

بی مه روی تو باشد کار ما شب تا به روز

بی مه روی تو باشد کار ما شب تا به روز

یافتی در بزم وصلش راه، قدسی زیبدت