ز بس که دشمن نظّاره پریشانم

نشد ز سیل سرشکم خراب، کوی بتان

ز عشق، رابطه ام نگسلد به مردن هم

شدم به دوختن چاکهای سینه، رضا

به غیر، وصل تو دیدن چنان بود دشوار

فراخ روزی غم را ز تنگسال چه غم؟

چو شعله در بدنم خون همیشه می رقصد

چنان گرفته دل همدمان ز صحبت من