تا شد زبان گره چو جرس، بر فغان زدیم

رنگ شکسته، فال محبت بود، ازان

از هر سری، چو کوه، صدایی بلند شد

غیر از حدیث مطرب و می هرچه خوانده شد

تا دیگران هنر نشمارند عیب ما

در کوی یار، عمر به افسانه سر شد

هرگز به عشق، ناله ما این اثر نداشت

شست آب دیده نقش عمارت ز روزگار

خوردیم باده کهن از دست نوخطی

قدسی ز بی نشانی خود چون زنیم لاف؟