چو درد عشق تو کرد آشنای خویشتنم

دلم چه یافته در کوچه پریشانی؟

مرا کرشمه دیگر فریب داد ای گل

چو دل که قطره خون است و خون خورد دایم

ز بس که کرد علاج و نداشت سود مرا

ز عشق، گرد جنون نیست بر جبین دلم

به من ز دوستی ات شد جهان چنان دشمن

شده ست پی سپر راه عشق تا پایم

برای گشت چمن مضطرب نیم چو نسیم

نیم به عیب کس از عیب خویشتن مشغول