106
شمارهٔ ۳۷۴
من صید زخم خورده از پا فتاده ام
رحمی، که بر سپردن جان، دل نهاده ام
اظهار دوستی زبانی کند چو خصم
باور کنم محبتش، از بس که ساده ام
از یمن عشق، دیدن رویم مبارک است
چون آفتاب، با همه کس رو گشاده ام
ساقی، دلم مقید دام کدورت است
بستان ز چنگ غصه به یک جام باده ام
هرگز اراده ای نکنم آرزو، مباد
مردم گمان برند که صاحب اراده ام
ایمان به عشق دارم و گویم حدیث عقل
در باطنم سوار و به ظاهر پیاده ام
قدسی نظر به خواری ظاهر مکن، که من
داغم، ولیک در بغل لاله زاده ام