در قیدم و گمان که گرفتار نیستم

گه سینه می خراشم و گه ناله می کنم

جایی نمی روم ز گلستان کوی تو

یکباره گر ز من نه فراموش کرده ای

عرض دوا به چاره این خسته دل مبر

ای وصل، عیش می دهی و درد می بری

غم جای خود گرفت چو دل شد ز خون تهی

اشکم به خون نشاند و مرا لب به خنده باز

دارد به غیر لطف نمایان، به رغم من