تو گر بر من کشیدی تیغ، من هم جان فدا کردم

نسیم شوق گو ضایع مگردان بوی پیراهن

ز گلشن گل نچیدم تا نهادم داغ غم بر دل

نهال بی غمی جز میوه حسرت نمی آرد

فریب الفت خود عاجزم دارد، نمی دانم

ز چرخ آزرده بودم، رخصت آهی به دل دادم

ز راه کعبه ام مانع هوای دیر شد قدسی