گیرم ز دل به بادیه غم، سراغ خویش

بلبل شود ملول، چو گل بو کند کسی

در باغ، ما و لاله ز یک خاک رسته ایم

از داغ دل، ز شکوه ببندد دهان خود

بوی می ام ز خویش برد، می چه حاجت است