112
شمارهٔ ۲۹۸
دلم خون شد چو دیدم حلقه حلقه گشته گیسویش
گمان بردم که هریک چشم حیرانی ست بر رویش
چو دانم هر سر مویش گرفتار دگر خواهد
سری دارد دلم چون شانه با هر تار گیسویش
بگیرد آفتاب ای کاش، تا روشن شود چشمم
به خاک افتاده ای تا چند بینم بر سر کویش
گر افتد در رهش گل، کوبدم پهلو، که می دانم
چو نقش پا نخواهد شد جدا از خاک، پهلویش
خیال غمزه را زحمت مده گو نرگس جانان
که شد ناخن، خراش سینه ام را یاد ابرویش
تماشا چون توانم کرد قدسی تندخویی را
که افتد صد شکن بر هر نگاه از تندی خویش