125
شمارهٔ ۲۶۴
در آتشم از چهره برافروخته ای چند
چون شعله ز هم سرکشی آموخته ای چند
روشن نشود بخت ز جمعیت داغش
در سینه دلم ساخته با سوخته ای چند
ریزند به سر خاک، پی صید ضعیفی
چون دام به هم، چشم تهی دوخته ای چند
چون جلد کتابند، بغل کرده پر اجزا
یک حرف ز صد سطر نیاموخته ای چند
قدسی مکن از اهل زمان شکوه، چه داری
چشم خوشی از ناخوشی آموخته ای چند؟