تا پرده از رخت به کشیدن نمی رسد

در باغ، دست باد خزان بس که شد دراز

غوغای ما بلند و ز کوتاه فطرتی

شادم ز لاغری، که چو بسمل کند مرا

ایمن بود ز چشم بداندیش، آن پری

{بیاض}

راضی به داده باش، که ملک قناعت است

تنگ است بس که عیش حریفان انجمن

شوق لباس کعبه چو عریان کند مرا

شیرین نمی شود لب امیدواری ام

جز بیخودی نصیب ندارد سرشک من

اعضای من ز کار چنان شد، که پیش دوست

از ناله ام که گوش جهانی ازان کرست

قدسی چو غنچه تنگدلم، زانکه همچو گل