شد دهان شکرگو هر زخم نخجیر ترا

جز حدیث بیستون در بزم شیرین نگذرد

جور کن چندان که بتوانی که روز بازخواست

از چه خاکی ای دل ویران که از روز ازل

بر در دیوانگی زد بر سر کوی تو دل

صید دل نزدیک و تیر غمزه دائم در کمان

گر خطایی رفت قدسی حرف نومیدی مزن