130
شمارهٔ ۲۱
داده عشقم باده نابی که می سوزد مرا
خورده ام از جام خضر آبی که می سوزد مرا
شب فغانم رفته بود از یاد مطرب صبح دم
زد به تار چنگ مضرابی که می سوزد مرا
تازه عاشق گشته ام چشمم ز خون دل پر است
باز در جو کرده ام آبی که می سوزد مرا
قبله بتخانه را گویند ابروی بت است
در نماز این است محرابی که می سوزد مرا
شد مقیم گوشه ویرانه ای بر یاد دوست
یافت قدسی گنج نایابی که می سوزد مرا