گر به صحرا بگذرم از اشک من گلشن شود

سرو جان یابد به باغ، ار سایه اندازی بر او

سر ز بزمش تافتم چندان که خود را سوختم

عاشق دیوانه خودداری نمی داند که چیست

دود غم بیرون نخواهد رفت از کاشانه ام