ترسم که رفته رفته مرا بی وفا کنند

گر ناوکی رسد ز تو دانی چه ها کنند

آن عمر هم که وعده به روز جزا کنند

صد روز محشرش گر از آخر جدا کنند

چون دیده را به حیله در آیینه جا کنند

در هر نماز سجده شکری ادا کنند

ترسم از آنکه صید زبون را رها کنند

خوبان به چشم آینه هم توتیا کنند

آنها که یاد چشمه آب بقا کنند

با دوستان مضایقه در جان کجا کنند

پیراهن حیات مرا گر قبا کنند

یوسف برند جانب مصر و رها کنند

کاش اندکی به عیب خودم آشنا کنند

راضی مشو که درد دلت را دوا کنند