112
شمارهٔ ۱۶۹
شمع وصلت هرکه را شب خانه روشن می کند
روزنش در خانه، کار چشم دشمن می کند
تازه شد داغ کهن بر دستم از بس سوده شد
آستین بر آتش من کار دامن می کند
کاش در میخانه هم خالی کند پیمانه ای
آنکه قندیل حرم را پر ز روغن می کند
باد اگر بر سایه دیوار گلشن می وزد
بلبل از کنج قفس بنیاد شیون می کند
می کند خار گل ناچیده از دستم برون
تنگ چشمی بین که با من چشم سوزن می کند
خانه ام می سوزد و همسایه ام آگاه نیست
ای خوش آن آتش که دودش میل روزن می کند
حرف صلح کل زند قدسی عجب دیوانه ایست
عالمی را بی سبب با خویش دشمن می کند