غنچه بی لعل تو زندانی گلشن باشد

صبح را با شب ما تیره سرانجامی چند

دانی ای دل که چه خونها به دل غنچه کنم

همنشین پندت اگر نیست، کمِ بخیه مگیر

زنگ بیگانگی از آینه ما بردند

از پی ناقه، فغان جرسم برد از هوش

نسبت کعبه و دیرم نبود دور از هم

از تماشای بتان بی تو تسلی نشوم

شب وصل تو ز نظاره نمی گردد سیر

بس که تاثیر ندارد نفسم چون قدسی