آنان که مرا جورکش یار نوشتند

چون تخته اطفال ز دل حرف پریشان

مرغان حرم شکوه آزادگی خویش

ای دیده به حسرت نگران باش که خوبان

پنهان چه کنی عشق که راز دل منصور

شد لوح شفا شسته مگر سوی مسیحا

در دیر و حرم جز سخن عشق ندیدم

قدسی مکن از تیرگی بخت شکایت