ره زدن درخانه کار چشم فتّان بوده است

سرد شد هنگامه دیوانه تا از شهر رفت

داغ های سینه ام دیوانه دارد بی بهار

سر نمی پیچند از فرمان مجنون وحش و طیر

چشم ما حسرت کش و آیینه محو دیدنش

دل چه خون ها خورد تا ره یافت بر درگاه عشق

تا دلم از رفتن پیک خیالش تیره شد

از صبا آشفتگی می جستم آخر یافتم

سربه سر مرغ چمن داند چه می آرد نسیم

هرکه بیند کز نسیمی غنچه چون در هم شکفت

بعد مردن نام مجنون زنده جاوید شد