از ضعف، ناله ام به سراغ اثر نرفت

اشکم ز باد دستی مژگان به خاک ریخت

داغم ز ناتوانی فریاد خویشتن

هرگز نرفت قاصد اشک من از پی اش

باشد حرام، بی طلب درد، زندگی

ناصح نبست لب ز ملامت به کشتنم

بر وی ز هر طرف نظری باز شد به عیب

تا مغز استخوان، دم نظّاره ام چو شمع

بر حال دل چگونه بگریم که در دلم

از دیده موج اشک به صد خون دل گذشت

رسوای خلق کرد مرا اشک پرده در

پیغام ما ز هند به ایران که می برد؟

گردون به صد شکست تن از من رضا نشد

باریک اگر شوی به سخن بهترک بود

مگذار گو میان شهیدان عشق پا

داغم که وقت رفتن شبگیر، سوی باغ