برآن سرم که چو گُل برکشد زچهره نقاب

بیار کشتی مِی ساقیا که در یَم عشق

نه هیچ منزل آسایش است دامن خاک

چگونه تشنه نمیرم که هرچه می نگرم

مرا زبادۀ عشق تو جرعه ای کافیست

دمی نشد که ز غم خاطرم بیاساید

بر آتش غم جانان دل کبابم سوخت

اگر قلم به کف عشق تند خوست مترس

چنان به گریه درآیم که از تلاطم اشک

غبار خیمه ز کوی تو چون تواند کند