شکفته غنچۀ خندان و گویی از دهنش

چنان ز ساغر گل بلبل چمن مست است

به خواب چشم تو مایل ترم که می ترسم

کجا خلاص شود دل که دست و پا بستند

ز حمل بار غمت آسمان چرا ترسید

دلم رمیده ز زهد آنچنان که نتوانم

به پای لاله کدامین شهید مدفون است

کسی که گشت به غربت اسیر چنبر عشق

غبار را دل آینه فام صافی بود