بیا ساقی به ساغر چهره ای گلگون کنیم آخر

چو از فتوای عاقل حل نشد در شهرمان مشکل

چو نتوان دید روی گلرخان با چشم آلوده

چرا تدبیر ما تقدیر دیگرگون نمیگردد

در این ویرانۀ دنیا بود گنجی ولی ترسم

علاج درد ما را کَس در این دوران نمی داند

مطیع امر دیوان تا کِی آدمزاده ای ایدل

بباشد فتنۀ آخر زمان ای دل مهیا شو

به پایان رفت عمر و نیست پایان این بیابان را

بزن ای مرغ علوی بال و بند از پای جان بگسل