که کودک جیب و دامن پر ز سنگ امتحان دارد

که چون مرغ شکسته بیضه رَم از آشیان دارد

ندارد عقل من باور که این دریا کران دارد

که در کوی ملامت عاشقی بی خانمان دارد

که تا هست ایمنی از صدمت باد خزان دارد

کجا خاطر پریشان از غم سود و زیان دارد

همانا گریه از دلسوزی پروانگان دارد