کبدر فی الدجی والشّمس فی فِی

گذر ننموده سنگ فتنه بر وی

که می در جام یا جام است در می

حبابی را که آورد از جَم و کِی

که در وی خنگ گردون افکند پی

سر آید روزگار بهمن و دی

دگر ره نفخۀ عشقم کند حی

که هی بر اسب همت میزنم هی

ز لیلی نیست خالی هرگز این حی

به راه راستم با نالۀ نی

درین سرچشمه من از جان و تو از می

که با خود می نشاید بود و با وی