بسان لاله از خون پیرهن پوش

شد از هجران مجنون زعفرانی

چنان کز چشم خود بیمارتر شد

نهان در میغ شد ماه عذارش

همی نالید و می موئید و می گفت

عبیر افشان کنی گیسوی مجنون

بری پیغامی از من سوی مجنون

به لیلی شد سیه چون موی مجنون

خدنگ قامت دلجوی مجنون

به یاد نرگس جادوی مجنون

سرشک لیلی از زانوی مجنون

به حسرت رخت از این عالم به در برد

خدنگ آسا به خاک و خون نهان شد

چو سیل آورده شاخی در بن سنگ

نبودی فرق با مشتی غبارش

گهی ماهی شدی گه کرم شب سوز

نمایان بود در دامان کهسار

به خون غلطیده مرغ بسملی داشت

تنش بگداخت جان نیز از میان رفت

زجاجی جامی از خون جگر پر

شبان روزی به کوه افتاده مدهوش

کمر چون نی به عزم ناله بربست