به آبی آتش دل را نشاندن

زبان را زخمه فریاد کردن

به آبی آتش دل را نشاندن

زبان را زخمه فریاد کردن

خوشا نی نامه ای دیگر سرودن

بگو از سر بگیرد، دلنشین است

هوای ناله هایش، نینوایی است

شفای خواب گل، بیماری سنگ

علم، تمثیل کوتاهی است از نی

سر او را به خط نی رقم زد

از آن روز است نی را ناله پر سوز

که اینسان شد پریشان بیشه نی؟

چو مجنون در هوای نی سواری

غم غربت، غم دیرینه او

هوای آن نیستان در سر اوست

به هم اعضای او وصل از جدایی است

ادب را گه الف گردید، گه دال

نوایش زیر و بم بسیار دارد

به همراهش هزاران کاروان دل

که با خود باری از سر دارد اشتر؟

نه از سر، باری از دل بود بر نی

سرش بر نی، نوای عشق سر داد

عجب نبود ز نی شکر فشانی

نیستان را به آتش میکشاند

چو دریا را به روی نیزه بیند

به روی نیزه سرگردانی عشق!

تمام فتنه ها زیر سر اوست