ای کرده سیه چشم تو تاراج دل و جان

کی با تن سهراب کند خنجر رستم

آشفته مکن چون دل من کار جهانی

از گوی زنخدانت و چوگان سر زلف

از گریهٔ من نرم نگردد دل سختت

چون نقطه و چون موی شد از غم تن و جانم

بر وهم میان تو نهادستی تهمت

بر و هم کسی هیچ ندیدم که کمر بست

سروی تو و غیر از تو از آن چهرهٔ رنگین

زلف تو کمندست و دو صد یوسف دل را

بر یاد لب لعل تو ای گفت تو لؤلؤ

بی روی تو در شام فراق ای بت ارمن

پیش نظرم نقش جمال تو مصور

ای فتنهٔ عالم چه بلایی تو که شهری

از جوشن جان درگذرد تیر نگاهت

از دوستیت آنچه به من آمده هرگز

پیدا ز عذار تو بود لاله به خروار

از لالهٔ تو رفته مرا خاری در پا

زین بار مرا کاسته چون که تن چون کوه

باریک تر از رشتهٔ سوزن بود آن لب

با اینهمه ام دیدن روی تو پری شان

چون می نگرم بستن با دست به چنبر

ای زلف تو پر حلقه تر از جوشن داود

با جام و قدح زین سپسم عمر شود صرف

ای سیمبر از جای فزا خیز و فروریز

پیش آر می و جام به رغم غم دیرین

ز آن می که از آن هر دل غمگین شد خرم

می سیرت و هنجار حکیمست و تو دانی

با دختر زر تا نبود کس را سودا

ز آن باده که تابنده تر از چهر ایازست

مقصود من از باده تویی بو که به مستی

از بوسه تو با من ز چه رو بخل بورزی

ای تنگتر از سینهٔ عشاق دهانت

همسنگ قلل شد غمم از فکر سرینت

صد خار جفا در دلم از حسرت بشکست

قد تو بود تیر و کمان آسا ابروت

بگرفته سنان ترک نگاه تو مژگان

با آنکه خورد خون جهان خاتم لعلت

دیگر به پشیزی نخرم سرو چمن را