ای زلف نگار من از بس که پریشانی

چون زنگیکی عریان زانو به زنخ برده

هندو چو سپارد جان در آذرش اندازند

افعی زده را مانی از بس که به خود پیچی

افعی به بهار اندر از خاک برآرد سر

بسیار به شب کژدم از لانه برون آید

زی کوی مغان ما راگاهی دو سه می باید

دیوانه و ژولیده آشفته و شوریده

زهاد ریایی را انکار بود از می

چشم بد بدخواهان از هرطرفی بازست

در جان و دل و دیده جاکرده خیال دوست

از تاک به خم و زخم در شیشه از آن در جام

زلف و خط و گیسو را زیب رخ جانان بین

خواهی شودت ای دل کام دو جهان حاصل

من بندهٔ خاقانم از دهر نیندیشم

گر چرخ زند ناچخ ور دهرکشد خنجر

دوشیزهٔ صهبا را من عقد بخواهم بست

گر تیغ کشد خورشید ور قهرکند بهرام

شهری به خلاف من گر تبغ کشدچون بید

چون نی ز فلک باکم بادیست کرهٔ خاکم