133
غزل شمارهٔ ۷۵
این چه حالست که از سرکله انداخته ای
مست و بیخود شده از خانه برون تاخته ای
تبغ صیقل زده در مشت و سپر از پس پشت
نرد کین باخته و ساز جدل ساخته ای
ساق بالا زده و ساعد کین برچیده
رخ برافروخته و تیغ برافراخته ای
گاه با دوست درآویخته گه با دشمن
چون حریفان دغا نرد دغل باخته ای
بیم آنست که از پارس برآید غوغا
این چه فتنه است که در شهر درانداخته ای
ما چو پروانه کمر بسته به جانبازی تو
تو چرا شمع صفت این همه بگداخته ای
هیچ کس را به جهان مهر تو باقی نگذاشت
حالی ازکینه پی قتل که پرداخته ای
مگرت گفت کسی ماه فلک همسر تست
که تو مریخ صفت خنجرکین آخته ای
یاکسی گفت قدت سرو چمن را ماند
که تو در ناله چو بر سرو چمن فاخته بی
ماه کی جام کشد سرو کجا تیغ زند
خویش را از دگران حیف که نشناخته ای
هست مداح امیرالامرا قاآنی
نشناسی مگرش هیچ که ننواخته ای