آن سنگدل که شیشهٔ جانهاست جای او

سوگند خورده ام که ببوسم هزار بار

جز کاندر آب و آیینه دیدم جمال وی

عاشق که آرزو نکند جز رضای دوست

گر مدعی نبود ز خود خواهشی نداشت

گر زیرکی بهل که همین عین آرزوست

قاآنی ار ز پای فتادست عیب نیست