حیران کند جمال تو ماه دو هفته را

دارم چو ماه یکشبه آغوش از آن تهی

باید کنون گریست که دل پاک شد ز غیر

بینم به خواب روی تو آری به غیر آب

هیچ افتدت که آیی و بازآوری به خلق

خاکم به سر که آب دو چشمم بسان باد

طوفان به چشم من نگر از آن و این مپرس

سوز دلم ز گریه فزون شد عبث مگوی

بنگر بدان دو زاغ که چون بلبلان باغ

وان طبله طبله عود که چون حلقه حلقه دود

قاآنیا شه از سخن آبدار خویش

دیریست تا ز غیرت الماس فکر شاه