از دو جهان بانگ برآمد که نوش

جان و تن و دین و دل و عقل و هوش

آمدی از راه و نشستم خموش

بس که ز زلف تو سخن رفت دوش

وآتش جانم ننشیند ز جوش

بو که حریفان بکشندم به دوش

کآتش من بیند و گوید مجوش

از سخن خلق ببستیم گوش

گر تو توانی نظر از ما بپوش

از تو کنون جلوه و از ما خروش

گر نبود فضل خدا عیب پوش

از جگر سنگ برآید خروش