یارکی مراست رند و بذله گو

طره اش عبیر پیکرش حریر

نقشبند روح گویی از نخست

لعل پاره را ز آب خضر شست

در قمار عشق از من آن پسر

هوش و صبر و تاب مال و سیم و زر

پیش از آنکه خط رویدش ز روی

وینک از رخش سر زدست موی

چون خطش دمید خاطرم فسرد

نکهت رخش باغ ورد برد

موی عارضم داشت رنگ قیر

در جوانیم عمرگشت پیر

خواهم از خدا در همه جهان

تا به کام دل می خورم در آن

خوش دهد بهار نشوه سرخ مل

گه به زیر سرو گه به پای گل

مرد چون شناخت مغز را ز پوست

هرکجا رود ملک ملک اوست

چون ملک مرا گفت کای حبیب

پس ازین غزل او برد نصیب

زین عابدین زیب مجد و جاه

ملک را شرف خلق را پناه