ای داور زمانه که از وصف رای تو

از وصف خلق و رای تو تا گفته ام حدیث

عرضیست مر مرا که زداید ز دل ملال

اکنون دو هفته است که دار ملک فارس

نه والی ولایت و نه عامل عمل

نه میر و نه وزیر و نه سالار و نه سپاه

نه میر بهبهان و نه خان برازجان

نه ضابط کوار و نه بگلربگیّ لار

نه کدخدا نه شحنه نه پاکار و نه عسس

نه صاحب ضیاعم و نه مالک عقار

نواب نیستم که دهندم به صدر جای

نه مرده شو نه گورکنم نه کفن نویس

نه تاجر خسیسم و نه فاجر خبیث

بقّال نیستم که نمایم ز بقل سود

نه شعرباف شهر نه صباغ مملکت

نه کاسه گر نه کاسه فروشم نه کاسه لیس

نه مرد تیغ سازم و نه گُرد تیغ باز

نه شانه بین نه ماسه کشم من نه فالگیر

رمال نیستم که به قانون ابجدی

نه قاضیم که درگه تقسیم ارث شوی

نه واعظم که بینی به هر فریب خلق

نه مفتیم که همچو حروف قسم ز کبر

هم روضه خوان نیم که پی کسب سیم و زر

منت خدای را که ز یمن قبول تو

قناد نیستم ولی اندر مذاق خلق

عطار نیستم ولی اندر مشام روح

فصّاد نیستم ولی ای ششتری قلم

ضراب نیستم ولی از پاکی عیار

نساج نیستم ولی آمد هزار بار

معمار نیستم که گذارم زگِل اساس

سلاخ نه ولیک عدو را چو گوسفند

صباغ نه ولی چو ثیاب از خم خیال

استاد شعرباف مخوان مر مراکه من

با این همه صناعت و با این همه کمال

گر در دیار فارس غریبم عجب مدار

ای داور زمانه ز رفتار اهل فارس

یک تن مرا نگفت که چونی درین دیار

یک تن مرا نخواند شبی بر بخوان خویش

جز چند تن که بر سر این ملک افسرند

زان چند تن هم ارچه بود خاطرم ملول

حاشاکه سرکشم ز خط حکمشان برون

فردا بر آستان شهنشه ز دستشان

زین چند تن گذشته کشم خنجر زبان

با حنجری چنان که کشد شعله بر سپهر

آخر نه من به دیدهٔ این ملک مردمم

یارب چه روی داده که اینک به چشمشان

اینان تمام قطره و من بحر قلزمم

اینان ز تیرگی ظلماتند و من کنون

قرن دگر نماند از ایشان نشان و من

بودی دو هفت سال به کرمان و خاوران

اکون دو هفته نیست که در دار ملک فارس

این شهر قوم لوط و من ایدون چو جبرئیل

بوجهل وار دشمن جان منند ازآنک

با رأفت تو باک ندارم زکینشان

شاهین اگر شوند نیارند از هراس

ور شیر نر شوند نیارند از نهیب

ایران به شعر من کند امروز افتخار

آنان که گرد اشقرمنشان به فرق تاج

معروف برّ و بحر جهانم به نظم و نثر

کشتی فضلمی به محیط سخنوری

گر فی المثل ز من به تو آرند داوری

آری تویی به جاه سلیمان روزگار

ایدون دو مدعاست مرا از جناب تو

یا خدمتی خجسته بفرمای مر مرا

یا همتی که با دل مجموع و جان شاد

پویم پی تظلم این ظالمان ب ری

باده ستور چون کنم و چارده عیال

با خرج بی نهایت و با دخل بی نشان

اکنون کنم دعای تو تا در دعای تو

عمرت چنان دراز که گوید سپهر پیر