که تات مات شود دیدگان ز حیرانی

که راست ماه دو هفته است و یوسف ثانی

همی نبیند چیزی به جز پریشانی

که می بلغزد در وی نگاه انسانی

ستاده گرز به کف رستم سجستانی

فشرده میخ در آن ثقبه ای که می دانی

چو پاسبان که کند دزد را نگهبانی

نجیب وار کند شرفهای پنهانی

که از نجیب عجیبست فعل شهوانی

که مال شوی نسازد تلف به نادانی

ز پیش شوی جوان گرم حلقه جنبانی

که هرکه بیند گردد ز دور شیطانی

لطیف و دلکش و موزون چو شعر قاآنی

به شرط آنکه به بادام شکر افشانی

گرفته چوب و درافکنده چین به پیشانی

ستاده بر طرفی همچو دیو ظلمانی

زکار زانیه و فعل شوهر زانی

اگر تو معنی این نقشها فروخوانی

سپه کشد ز دگر سو قوای روحانی

که این ستوده سخن حکمتیست لقمانی