82
شمارهٔ ۱۱۹
میر زمانه ای که نگردد مرا زبان
در کام جز برای ثنا و دعای تو
ای کاش وعده های تو درصدق و راستی
بودی چو شعرهای من اندر ثنای تو
اکنون مرا رسیده به خاطر لطیفه ای
از وعدهٔ دروغ کلاه و قبای تو
جاوید تاکه هست به دیوان روزگار
نام و نشان مدح من و مرحبای تو
وارونهٔ کلاه که گفتی برای من
وارونهٔ قباکه ندادی برای تو
بگذشتم از کلاه و قبا چون شد آن کتاب
کش وصف کرد فک رت معجزنمای تو
اعدات از جفای تو یارب چه می کشند
گر این بود وفای تو با اولیای تو