به تار زلف دوتا چون نظرکنی دانی

بجز لب تو به رخسارهٔ تو نشنیدم

دو طاق ابروی تو قبله ی مسلمانان

به راه عشق تو چون گو فتاده است دلم

فتاده بودم دوش از می مغانه خراب

که ناگه از درم آمد بریدی آتش سر

تو مست خفته و غافل که زی معسکر شاه

تهمتنی که ز الماس تیغ او روید

دلش به وقت عطا یا محیط گوهرزای

به زیر ظلّ ظلیل همای رایت او

به نزد آینهٔ رای عالم آرایش

به دور مکرمتش آز گشته زنجیری

ز بهر آنکه نماید سجود خاک درش

زهی به گردش نه گوی آسمان جسته

تو آن عظیم جنابی که بر تو تنگ شدست

تویی که دیدهٔ بینای عقل دوراندیش

مجله ایست مسجل دفاترکرمت

نیی رسول و ترا نیست در زمین سایه

صفای طلعت رای تو یافتی خورشید

اگر سنان تو رزاق دیو و دد نبود

چنان عدوی تو شد تنگ عیش در عالم

وجود پاک تو اندر مغاک تیرهٔ خاک

چنان ز عدل تو معمور شد جهان که شدست

ز نور رای تو هر ذره کرده خورشیدی

ز بخل طعنه نیوشد به گاه بخشش تو

شعاع نیست که هر لحظه افکند پرتو

کشیده میل به چشم قضاکه تا نکند

سموم قهر تو تاثیر مرگ فجاه نهد

عصا صفت پی ادبار ساحران خصام

اگرنه حلم تو لنگر فکندی اندر خاک

چنان شدی که به یک لحظه از تفاطر او

از آن به روز وغا تیغ آتش افشانت

ز خون خصم تو تشریف خسروی یابد

محامد تو فزون ازکمال اهل کمال

شها منم که زند طعنه رای روشن من

منم که تهنیت آرا از آن سراست به من

کم کمال گرفتم ازین چکامه که نیست

الا به دور زمان تا هزار طعنه رسد

ز شرم کوکب بختت به آفتاب منیر