ترک کشتی گیر من میل شنا دارد همی

نگذرد بر لب ز میل آشنایانش حدیث

می ندارم زهره تاگویم به هنگام شنا

ازکمر بگذشته زلف تابدارش ای شگفت

گنج سیم اندرکمر مانا مگر دارد سراغ

زلفش آری اژدرست و گنج بیند در کمر

پهلوانی می کند با اهل دل گیسوی او

می رباید زلف مشکینش دل از خوبان مگر

با سر زلفش که یک اقلیم دل پابست اوست

چون نماید میل کشتی کِشتی صبر مرا

میل چون جنبد به دستش میل من جنبد چنانک

چون به چرخ آید بتابد روی هر ساعت زمن

رند و قلاشست در ظاهر ولیکن در نهفت

پیکرش یک توده نسرینست و یک خروار سیم

سیم و نسرینش ز اشک لاله گون و ضعف دل

یاسمینست آن نه پیکر ارغوانست آن نه خط

هیچ دیدی یاسمین را سخت سندان در بغل

بر فراز نخل قد سیمای سیمینش عیان

چشم و ابرو خال و گیسو قامت و رو زلف و لب

دولت وصلی که شاهان جهان را آرزوست

تخت عاجش را نه دیدست و نه بیند هیچکس

گاه گاهی بوسه ای گر می دهد عیبش مکن

غیر وی از وی نخواهد هرکه باشد پاکباز

ویحک از بالای دلبندش که چون پوشد قبا

وقف خوبان کرده قاآنی مگر گفتار خویش

تا نه پنداری هوسناکست و هر جا شاهدیست

طبع را می آزماید در مضامین شگرف

ورنه هم یکتا خدا داند که اندر شرق و غرب

او به یاری بسته دل کش نیست هستی ز آب و گل

چون ولا خواهد بلا خواهد از آنرو روز و شب