عیان شد سرّ این معنی که می گفتم نهانستی

نه اینستی نه آنستی هم اینستی هم آنستی

به پیش آن کت از چشم نهان جوید عیانستی

نه محصور یقینستی نه مغلوب گمانستی

زبانی را که کس دانا نباشد ترجمانتی

تو در هر قطره یی پنهان چو بحر بیکرانستی

نیارد گفت خورشید فلک در آبدانستی

درون آبدان بودن خلاف امتحانستی

ز انکار عیان مردود عقل نکته دانستی

سپس پیوند ما با ذات بی همتا چنانستی

ولیکن آنچه می جویی عیان از این بیانستی

نجنبد اصل آن از باد اگر فرعش نوانستی

ثباتی با حدوث اندر طبیعت توامانستی

به وجهی از مکان بیرون به وجهی در مکانستی

ازین زایندگی همپایه با یونان زمانستی

به زیر خاک تاری پای کوبان کف زنانستی

سراید مرحبا بالله که تحقیق آن چنانستی

که ره گم کرده را رهبر جرس زی کاروانستی