این خط بی خطا که به از نافهٔ ختاست

دارد ضیای اختر اگرچه سیاه روست

در راستی بود الفش قامت نگار

عینش هلال شکل و به معنی معاینه

بر صفحهٔ سپید سواد خطش چنانک

یا عکس روی تیرهٔ زنگی در آینه

یا بر بیاض روم نشان از سواد زنگ

یا بهر چشم زخم حوادث نشان نیل

پیروزگر حسن شه غازی که از نخست

گردنکشی که تیغ جهانسوز او به رزم

خاک درش اگر چه بودکیما ولی

تیغش اگرچه بلع کند صدهزار جان

هرچند جانور نه ولیکن به خوان رزم

ملکش چنان وسیع که در شهربند او

ای خسروی که فتح و ظفر را به روزگار

از رشک روی ورای تو اعمی شد آفتاب

راه فناگرفت بلا در زمان تو

با ابر نسبت کف راد تو کرد عقل

از برق خنده سرزدکاین عین تهمتست

جولان زن است کوه تو آن خنگ توسنت

با پرتو ضمیر تو روشن نشدکه مهر

گر عقل نکته سنج سراید که جای تو

هر سنگ و گل که گشت لگدکوب رخش تو

هر کس که ملتجی به تو شد پایه اش فزود

کاری مکن که جود تو برکس ستم کند

دوزخ شوی به دشمن و جنت شوی به دوست

چشمی به راه نیست به عهدت جز آنکه فتح

بس گوهر ثمین که ز جود تو بی ثمن

رو بند کرد مقدمت از دیده خسروان

ازکار بسته رافت عامت گره گشود

چون دست برفرازی و شمشیر برکشی

رمحت عصای موسی اگرنیست ازچه رو

بر تو چه جای مدح و ثنا هست کز نخست

آن به آن بر دعای تو ختم ثنا کنم

تا نقطه ای که سرخط تدویر دایره است

هرکس که با تو چون خط پرگار کج رود