دوش چون گشت جهان از سپه زنگ سیاه

با رخی غیرت مه لیک به هنگام خسوف

بینیش چون الف اما بسرهای دهن

همچو نرگس که به نیمی شکفد در دل شب

دو لبش آب خضر کرده نهان در ظلمات

لب چو انگشت ول نیمه ی آنگشت آتس

مژه و ابرویش آمیخته بر دشنه و تیغ

چون یکی شب که دو روزش به میان درگیرد

ایستاد از طرفی روی کشیده درهم

گفتم ای از رخ تو گشته شب من شب قدر

ای تو با بخت من سوخته توأم زاده

زان دوام گفت یکی تحفهٔ سردارست این

زان غلام این چو شنید اشک روان کرد برو

هر زمان بر من و بر کلبهٔ من می نگریست

حجرهٔ خانهٔ او هفت و درونش هفتاد

مطبخی دید بمانند یکی بیضه سپید

کف به کف سود که دیدی به چه روز افتادم

جامه عریانی و بسترحجر و غصه خورش

کرد باید چو سگان پاس و ندید آش و طعام

من به صد چرب زبانی و به شیرین سخنی

اهل و فرزند درآویخته چون سگ در من

با خداوند چه نیرنگ دگر کردستی

هیچ در خانه نهادی که گرفتی خادم

لطف حق بود که آن جاریه مرغوب نبود

آن یکش گفت بی آرد بزن نان به تنور

آن یکش گفت بزن وصله بر آن کهنه حصیر

خواست دست آس یکی گفت که بر بام فلک

آن یکی جست همی از این کاین تحفهٔ زنگ

جز شپش جمله به مساحی جبب و بغلش

آن کنیز آن همه می دید و به من می خندید

از من و خانهٔ من شد همه نومید چو دید

عاقبت گفت چه گویی چه کنم با همه طعن

خواجهٔ عالم عادل که ز ابر کف او

آنکه از جودویت این غم جانکاه رسید

زبدهٔ زمرهٔ دانش و سر ارباب کرم

آنکه زان سیل که از ابر نوالش خیزد

فلکش بندگی جاه کند با رفعت

آن که وصف دل او شد بضیا نور قلوب

خنده بر باغ بهشتش زند از نکهت خلق

بویی از خلق وی افزود تبت رارتبت

ای که بگذاشته دعوی بر جود تو سحاب

اندر آن بزم که قدر تو بود صدرنشین

انوری دید به خواب آنکه جلال الوزرا

خواب نادیده و ناگفته به من لطف تو داد

شکوه یی گر به زبان رفت در آغاز سخن

با من ار چرخ به کینست تویی بر سر مهر

سرورا حاسدم از رشک به حسرت گوید

شعر چندان و نه چندانکه تو خواهی زر و سیم

این نه جادوست خداوندا کاین شاعری است

شفقت شاه فزاینده و انصاف توام

بهر اثبات خداوند و پی نفی شریک

دست این حادثه از دامن اقبال تو دور

تا جز افواه سخن را نبود جای عبور