خلق را چون آفرید از لطف خلاق جهان

تا که گوشی نشنود جز مدحت دارای عهد

تا لبی از هم نجنبد جز به مدح شهریار

تا نباشد در سری جز شوق سلطان زمن

خاصه از روز ازل زان رو زبان را نطق داد

قهرمان ملک جمشیدی بهادر شه حسن

نزد او وقری نباشد رزم را با روز بزم

خشتی از درگاه او را گر به صد قسمت کنند

با بر و بُرزش سزد برزو دهد ابراز بُرز

ای کیومرث جهان هوشنگ تهمورس نظیر

نی تو را در صد قران گیتی نماید یک قرین

ختم. را از کف عنان وز پا رود بیرون رکاب

بذل با طبع توگویا زاده اند از یک شکم

قهر و لطفت را بود قدرت که انگیزد به فعل

گر ز حکم نافذت گردن بپیچد روزگار

چیست در دست تو آن لعبت که در هنگام سیر

تا ندری مر دهانش را نیاید در سخن

پیکرش سقلابی است و چهره زنگی لاجرم

در نظام مملکت چون تالی تیغ تو شد

شهریارا گر بدین سان تربیت فرماییم

دی که بوسیدم زمین زان پس که خواندم نظم خویش

دید درکریاس درگاهت مرا سردار عصر

بانگ زد قاآنیا بنشین زمانی تا تو را

پس مسطر کرد سطری چند بر قرطاس زر

وانگهم فرمود گر گفتی بدین طرز و طریق

من به پاسخ عرض کردم ای عجب کاندر تخست

بعد بذل گوهرم منت نهی از سیم و زر

حق همی داند نگفتم بر امید آنچه گفت

تا پس از هر فصل دی گردد بهاری آشکار

دشمنانت را خزانی باد لیکن بی بهار