آن خال سیه بر لب جان پرور جانان

در سینهٔ من یاد غمش یونس و ماهی

دل در طلبش آب حیاتست و سکندر

باز از پی آشفتگی اهل وفا کرد

گفتی به سر گنج مقیمست دو افعی

ای سینهٔ مجروح مرا زخم تو مرهم

هاروت فسونساز بود در چه بابل

از صفحهٔ رخسار تو سر زد خط مشکین

گویند نروید ز نمکزارگیاهی

رویت ختن و نرگست آهوست عجب نیست

در سینه کشیدم ز جهان پای به دامن

افروختم از مجمرهٔ سینه شراری

گاه از الم دوری دلدار به حسرت

گه مشعله افروختم از آه به گیتی

ناگاه یکی مژده رسان آمد وگفتا

برخیزکه شد روی زمین ساحت ارژنگ

برخیز که شد ساحت چین عرصهٔ خاور

برخیزکه برخاست ز جا عیش در آفاق

برخیز و بخوان آیت منشور صدارت

برخیز و ببین خلعت میمون وزارت

صدری که کشد کلک درّر سلک شریفش

در خوی رود از شرم دلش بحرکه دایم

یا درّ و گهر وام کند ز ابر که آرد

در همت او شرک بود وصف تناهی

لطفش نه چنان آب گهر برده که بارد

گر داشت چنین آصف بالله نمی برد

هرجا که صریر قلم او کشد آهنگ

آز وکرمش مرده و انفاس مسیحا

گردون ز ازل ساخت یکی نغز مجله

توقیع قضا و قدرش زد به حواشی

چون دیدکه توقیع وقیع تو برو نیست

کاین باطل و هر محضر دیگر که بر او نیست

تا داغ و لای تو بر او نقش نگیرد

چونان که ز لاحول سراسیمه شود دیو

از داد توکز اوست ممالیک مزین

هم حادثه را آب دو صد ساله به کوزه

جز ذات خداوندکه لایدرک ذاته

در چنبرهٔ امر تو نُه چنبرهٔ چرخ

در واهمه ات هرچه به جز شبههٔ تشکیک

چون چشم حسود از حسد جاه توگرید

بر کوهه یکران چو کند جلوه جمالت

ای صدر قدر قدرکه کلک تو ستاند

کلک تو و شمشیر ملک هر دو به تاثیر

آن کان گهر باشد و این مخزن یاقوت

هم صفحه ز ماهیت آن تزکیهٔ هند

صدرا برت آن کس که متاع هنر آرد

قاآنی و مدح تو خهی فکرت باطل

تا نیست برون آنچه درآید به تخیل

اعدای تو را عمر ابد باد ولیکن

احباب تو را زندگی خضر ولیکن