در همایون ساعتی فرخنده چون عهد شباب

در مبارکتر دمی کز اتصالات سعود

خلعتی آمدکه گویی کرده نساج ازل

گوهر آگین خلعتی کز نور گوهرهای او

خلعتی گر فی المثل آن را به دریا افکنند

آمد از ری کش خدا آباد دارد تا به حشر

ازکه از نزد ولیعهد خدیو راستین

از برای افتخار میر ملک جم که هست

یارب آن تشریف ده را مملکت ده بی شمار

راستی گویم ندیدست و نه بیند آسمان

ملک او با انتظام و بخت او با احتشام

با ولایش هیچ کس را نیست پروای گنه

گر وزد بر ساحت دوزخ نسیم عفو او

روزی اندر باغ گفتم از سخای او سخن

یاد رای روشنش در خاطرم یک شب گذشت

وز خیال جود او برکف گرفتم جام می

روز بزمش خاک چون گردون بجنبد از طرب

نام جودش چون بری یاقوت روید از زمین

التفاتش گر کسی را دست گیرد چون عنان

خصم او گفتا خدایا سرفرازم کن به دهر

بحر از جاه وسیع او اگر جوید مدد

بر سراب ار قطره یی بارد سحاب جود او

روز طوفان ناخدا گر نام پاک او برد

رشک جودش بر دل دریا گره بندد ز موج

گاه خشمش موج دریا خیزد از موج حریر

خلقش آن جنّت بود کز یاد آن در هر نفس

تا غم آرد تنگدستی خاصه در عهد مشیب

بخت او بادا جوان و حکم او بادا روان