منم که ازکف زربخش آفت کانم

به وقعه پیلم وکوبنده گرز خرطومم

زمانه چنبری از تاب خورده فتراکم

زره شود سپر آسمان ز شمشیرم

زمانه گسسته طنابی به میخ خرگاهم

به بزم عشرت رودک ز نیست ناهیدم

مکدرست ضمیر از نیاز فغفورم

چو عزم رزم کنم ضیغم زره پوشم

به روز قهر اجل را رواج بازارم

به خوان فضل چو از آستین برآرم دست

به گاه نظم چو از ابر، خامه پاشم آب

درون درع چو در آب عکس خورشیدم

به باغ لاله و ریحان گرم بجوشد مهر

به آب و سبزه و بستان گرم بجنبد دل

شمامه یی بود از بویِ خلق فردوسم

به گرد رزم چو در زنگبار خورشیدم

محیط قهرم و شمشیر وگرز امواجم

به تیغ شیر شکر ملک را پرستارم

شدس پرّ مگس همچو پر طوطی سبز

هنوز از دلم الماس زمردین گوهر

هنوز تیغ درخشان من به خود نازد

مراست عرضی شاها که گر قبول افتد

دو هفته رفت که ازفاقه در قلمرو فارس

از آنکه زلف پریشان به طبع دارم دوست

علی الخصوص که در فرق می بتوفد مغز

بجز اراده مرا نیست ساز و برگ سفر

گرم وظیفهٔ امساله التفات رود

چنان به شکر تو گویا شوم که گ ویی چرخ

شها چو سیم و زرم بیش ازین نژند مدار

به من ستم چه کنی خسروا نه من سیمم

به دولت تو که نه من پسر عم اینم

نه آسمانم چندین مساز پامالم

نه همچو صبح ز دستم به پیش رای تو لاف

دوام عمر تو چندانکه آسمان گوید