به گاه بام که خورشید چرخ آینه فام

درآمد از درم آن گلعذار وز رخ و زلف

نهاده سلسله بر دوش کاین مرا طره

گسسته رشتهٔ گوهر که این مراست سخن

ز جزع گشته بلاخیز کاین مرا غمزه

نهاده از مو بر گردن ستاره کمند

فکنده طرح سلامت که این مراست قعود

به جلوه سروی اما چه سرو سرو سهی

غرض چو آمد بر من سلام کرد و نشست

کشیدمش به بر آنگونه تنگ کز تنگی

نیاز و ناز من و او به یک عبارت درج

شد اتحاد من و او چنانکه دید احوال

نهفته مردمک چشم هر دو در یک چشم

دو جان میان دو پیکر ولی ز یکرنگی

دو تن میان دو کسوت ولی ز غایت لطف

درون جامه و بیرون ز جامه آن گونه

نه جزو یکدگر و نه جدا ز یکدیگر

دو جسم گشت ز یک جنس و هر دو گشت یکی

دل من و دل او عین هم شد ارچه خطاست

چو کار عشق بدینجا رسید دانستم

پس از حقیقت عرفان نفس هردو زدیم

شدیم سالک راهی که در مسالک آن

نه خوف همرهی نفس شوم امّاره

شدیم تا به مقامی که وهم گردون گرد

نخست همچو کسی کز فراز قلهٔ قاف

به زیر پا همهٔ ممکنات را دیدیم

چو گام لختی از آنسو نهاد پیک نظر

وزان سپس چو کسی کز درون چاه شگرف

به زیر پردهٔ سبعین الف حضرت قدس

چو نور شمع ز مشکوه در زجاجهٔ ا صاف

چهارده تن ازین سوی پرده بی پرده

نه چارده که یکی جسم را چهارده اسم

نخست احمد مرسل که ذات اقدس او

نه واجبست و نه ممکن وزین دو نیست برون

دوم علی که به معراج دوش پیغمبر

به عرش دوش کسی سود پاکه عرش مجید

بر آن صنم که برو سوده این چنین کس دست

به این عقیده اگر بت پرست ساید چهر

سیم بتول که از دورباش عصمت او

دگر شبیر و شبرکزکمال قرب به حق

دگر علی که به تنها کشد شفاعت او

دگر محمدباقر که بر روان و تنش

دگر امام ششم جعفر آنکه بست و گشود

دگرکلیم بحق موسی آنکه طور دلش

دگر رضا که قضا پیرو ارادهٔ اوست

دگر تقی که ز یمن صلاح و تقوی او

دگر نقی که ز بس واسعست رحمت او

دگر شهنشه دین عسکری که عسکر او

دگر ذخیرهٔ هستی محمد بن حسن

بزرگوار خدایا بدین چهارده تن

که نار دوزخ سوزنده را به قاآنی

گر این قصیده بخوانند بر عظام رمیم

درین قصیده قوافی مکررست ولی