به قدر یک شب هجر تواش کنند عذاب

به قدر یک دم وصل تواش دهند ثواب

به گردن دلم افکند صدهزار طناب

اگرچه گرمی تب برطرف کند عناب

چوکافریست که سرمست خفته در محراب

که می نگنجد وصفش به صد هزارکتاب

اشاره کرد به ابروکه در طلب بشتاب

رضا به بوسه ندادند آن دو لعل خوشاب

ز بهر بوسه به لعل دگر نمود خطاب

فتاد لاجرم اندر میانشان شکرآب

که خلد را نخرم من به نیم جرعه شراب

دروکباب و می و ساقی و سماع و رباب

اگر نه سینه ربابست و ناخنم مضراب

جدا ز طرهٔ آشفتهٔ تو چار اسباب

ز ناله سینه بر آتش زگریه دیده پر آب

کجاست باده که بردارد از میانه حجاب

خمار دردسری هست و به شود زگلاب

بیان اجر شهیدان خود بروز حساب

دو جرعه نوش لبت وقت خوردن می ناب

که از برای گزک شور می کنندکباب

بر آن گروه که هستند مستحق عذاب

برافکن از رخ عالم فریب خویش نقاب

به یک کرشمه رگ خواب مالکان عقاب

که ملک دل نسزد از تطاول تو خراب

به خواب می نرود شیر شرزه اندر غاب

فتد به خاک هلاکت هزار چون سهراب

غوی ز سنج وی و شور و ناله در سنجاب

به بارگاهش اگر بهمنست اگر داراب

نیاوردشان گیتی به حلقهٔ حجاب

عموم خلق خورند از لغت او جلاب

کف کریم تو آمد مسبب الاسباب

پرند قلعه گشایت مفتح الابواب

همان حکایت میش است و صرفه جو قصاب

پرنگ هندیت آن اژدهای افعی ناب

یکی ببرد فرق فلک به وقت ضراب

چو این به پنجهٔ قهر تو، مویه در پنجاب

به پشت گرمی شاهین همت تو ذباب

اگر نه دروا می بودی این کهن دولاب

ز بیم آنکه نبیند سطوت تو به خواب

چنانکه رجم شیطان کند ز چرخ شهاب

چو ارتفاع نجوم از خطوط اسطرلاب

محیط در خوی خجلت رود ز شم تراب

که کرده است ز خون دست و پای خویش خضاب

عروس فتح ز رخ بر نیفکند جلباب

چو سوی حزم تو بیند همی زمین و شتاب

سپهر را نسزد جز به حضرت تو ایاب

به نزد لجهٔ جود تو در شمار حباب

ز فر نام تو صاحبقران شود ضراب

خرد به سهو سرودش به ره قرین سحاب

که نارسیده به گردون شد از خجالت آ ب

که باد پای ملک را منم خجسته رکاب

که از لقای تو دیوانه می شود بیتاب

ز نیم جنبش خنگ ملک به لوح تراب

فضای معرکه آزرم بحر بی پایاب

بدان مثابه که افتد سفینه درگرداب

ز بیم غرقه شدن چون غریق در غرقاب

فلک بجنبد از بادگرز چون سیماب

که ساق عرش کند تر ز جیش خیزاب

پرند جانشکرت چون برون شود ز قراب

که سرخ گردد از خون سرخه و سرخاب

به صید نسر فلک بال و پر زند چو عقاب

دو نسر طایر و واقع ز بیم جان پرتاب

مزاج زنگی از قتل خصم چون سقلاب

فضای عرصهٔ پیکارکان لعل مذاب

رسد به گوشم من صار غایباً قدخاب

به طرز پیر دل افسرده ز آرزوی شباب

نه لایقم به خطاب و نه در خورم به عتاب

ز باب جانب مام و زمام در بر باب

به هیچ جا نکنم جز به درگه تو مآب

به یمن تربیتت ای خدیو عرش جناب

به شرط آنکه ز انصاف دم زنند احباب

که پیر عقل بدش طفل مکتب آداب

که بود نادان جولاهکی قرین دواب

ز شش جهات وچهار اسطقس وهفت حجاب

ز آبگیره و ماشو و میخ کوب و طناب

که فکر بکرش مستغنی است از القاب

کمال بابش و از باب او بر از همه باب

ز ابرو مخزن و دریاو لؤلؤ خوشاب

ز رند و مثقب و معل وکمان و دولاب

ز بی عفافی طباخ مطبخ احزاب

ندیده طلعت خورشید و تابش مهتاب

برای آنکه نکو نی پژوهش انساب

هزار مرتبه زو برترم ز فکر مصاب

که نظم من زر پاکست و نظم او قلاب

که بود چون شه شطرنج خالی از اسباب

هزار بنده چو شاه اخستان کهین بواب

به حبس وکنده وزنجیر و بند وقید وعذاب

که اوج عرش برینم شود حضیض جناب

که خود ستایی دور است از طریق ثواب

به فکر خاطی جهان از اولوالالباب

محاسبین جهان ضبط او به هیچ حساب