182
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۱ - هنگام نهضت عباس شاه غازی طاب ثراه از خراسان و ماندن محمدشاه غازی نورالله مرقده فرماید
آنچه من بینم به بیداری نبیندکس به خواب
زانکه در یکحال هم در راحتم هم در عذاب
گاه گریم چون صراحی گاه خندم چون قدح
گاه بالم چون صنوبرگاه نالم چون رباب
بر به حال من یکی بنگر به چشم اعتبار
تا شوی آگه که ضد از ضد ندارد اجتناب
گریم و درگریهٔ من خنده ها بینی نهان
خندم و بر خندهٔ من گریها یابی حجاب
زان همی گریم که جان ازکام دل شد ناامید
زان همی خندم که دل برکام جان شدکامیاب
موکب عباس شاهی شد بری از خاوران
شد محمد شه مهین فرزند او نایب مناب
آن سریر مجد و شوکت را همایون شهریار
این سپهر قدر و مکنت را فروزان ماهتاب
مر مرا از طلعت این ماه در دل خرمی
مرمرا از هجرت آن شاه در جان پیچ و تاب
آن پدر از سهم تیرش تیر بدکیشان بکیش
این پسر ازبیم تیغش تیغ شاهان درقراب
آن پدرجمشیدتخت واین پسرخورشید بخت
آن پدرکاموس تاب واین پسرکاووس آب
آن پدر با موکبش فتح و سعادت همعنان
این پسر باکوکبش فر و جلالت همرکاب
آن ولیعهد شهنشه این ولیعهد پدر
آن چوگل زاد ازگلستان این زگل همچون گلاب
چون پدر اینک به گیتی ملک بخش و ملک گیر
چون پدر اکنون به گیهان رنج بین وگنج یاب
زرفشاند سر ستاند برنماید برخورد
رنج بیند بی شمر تاگنج یابد بی حساب
درگه کوشش هژبر است ار زره پوشد هژبر
درگه بخشش سحابست ارسخن گویدسحاب
قدر اوکوهیست کاو راکهکشانستی کمر
جود او بحریست کاو را آسمانستی حباب
سیر خنگش سیرگردون را همی ماندکزان
روزکین در عرصهٔ گیتی درافتد انقلاب
جود او بارنده ابر و خشم او درنده ببر
خنگ او غران هژبر و تیر او پران عقاب
گر نسیم خلق او درکام ضیغم بگذرد
نشنوی ازکام ضیغم جز شمیم مشک ناب
طفل را با سطوت او رنج ایام مشیب
پیر را با رأفت او عیش هنگام شباب
آسمان فتح را نعل سمند او هلال
نوعروس ملک راگرد سپاه او نقاب
لطف او از وادی بطحا برویاند سمن
قهر او از چشمهٔ کوثر برانگیزد سراب
لب ببندد از سخن سحبان چو اوگوید سخن
کانچه اوگوید خطاهست آنچه این گوید صواب
سبعهٔ وارونه را برکعبه بربنددکسی
کش نباشد آگهی از رتبهٔ ام الکتاب
روز هیجاکز مسیر توسن گردان شود
گرد ره گردون گرا تر از دعای مستجاب
دشت کین از جوشن جیش وجنبش یکران شود
تنگ چون چشم خروس و تیره چون پر غراب
خار صحرا چون سنان گردد مهیای طعان
سنگ هامون چون حسام آید پذیرای ضراب
از زمین بر چرخ گردان هر زمان بارد خدنگ
آنچنان کز چرخ گردان بر زمین بارد شهاب
تیغ گرددکژدمی کش زهر صدکژدم به نیش
رمح گردد افعیی کش سهم صد افعی به ناب
گنبد خضرا ز بانگ گاودم در ارتعاش
تودهٔ غبرا زگرد باد پا در احتجاب
تن جدا از روح چونان دست مظلوم از علاج
سر تهی از مغز چونان جام مسکین از شراب
چون تو از مکمن برون آیی به عزم رزم خصم
باتنی چون آسمان و بارخی چون آفتاب
بر یکی توسن عیان بینند صد اسفندیار
در یکی جوشن نهان یابند صدافراسیاب
خونفشان گردد چنان تیغت که گر تا روز حشر
خاک راکاوی نیابی هیچ جز لعل مذاب
خنجرت چون نوعروسان در شبستان خلق را
هرنفس ناخن کند از خون بدخواهان خضاب
گر همه البرزکوه از آتش شمشیر تو
پیکرش گوگردسان فانی شود از التهاب
خسروا طبع کریمت کوه را ماند از آنک
هر سؤالی را دهد از لطف بی منت جواب
باسحاب رحمتت جیحون شوددریای خشک
با شرار خنجرت هامون شود دریای آب
تا بیاساید زمین مانند حزمت از درنگ
تا نیارامد فلک مانند عزمت از شتاب
هر تنی کاو در خلافت پای بر جا چون ستون
همچو میخ خرگهش اندرگلو بادا طناب